Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της τουρκικής αφήγησης μετά το 1960;
Η αφήγηση γεγονότων που έχουν συμβεί ή είναι πιθανό να συμβούν με τρόπο που προκαλεί αισθητική ευχαρίστηση στους ανθρώπους ονομάζεται ιστορία ή ιστορία. Τα πρώτα παραδείγματα της ιστορίας δόθηκαν την περίοδο Τανζιμάτ, αλλά ειδικά μετά την περίοδο της Δημοκρατίας άρχισε να παρατηρείται μια σημαντική εξέλιξη στο είδος της ιστορίας. Τα χαρακτηριστικά της τουρκικής αφήγησης μετά το 1960 είναι τα εξής:
Δεδομένου ότι η υποδομή της ιστορίας είχε αναπτυχθεί καλά στο παρελθόν, η ιστορία συνέχισε να αναπτύσσεται ως ανεξάρτητο είδος στη δεκαετία του 1960. Οι αφηγητές αυτής της περιόδου παρήγαγαν επίσης έργα με διαφορετικές αντιλήψεις όπως κοινωνική γραμμή, ατομική ευαισθησία και εθνική θρησκευτική γραμμή.
Αυτή την περίοδο έγιναν πολύ επιτυχημένες εργασίες.
Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, οι συγγραφείς ανέπτυξαν την ιστορία από άποψη αφήγησης και τεχνικής με τα κινήματα του μεταμοντερνισμού και του μοντερνισμού.
Διάφορες τάσεις τραβούν την προσοχή στις ιστορίες αυτής της περιόδου. Υπάρχει μια ατομική ευαισθησία, μια εθνική και θρησκευτική κατανόηση και μια κοινωνική κατανόηση στη γραμμή.
Ταυτόχρονα, ο αριθμός των συγγραφέων που έγραψαν έργα αυξήθηκε κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, και εξαιτίας αυτού, προέκυψε η διαφορετικότητα στην κατανόηση και τη θεματολογία των ιστοριών.
Το κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον της δεκαετίας του 1960 εισάγεται στην ιστορία.
Οι ήρωες επιλέγονται από όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Μετά το 1960 Τούρκοι αφηγητές συγγραφείς και τα χαρακτηριστικά των αντικειμένων τους
Τα λογοτεχνικά κινήματα που επηρέασαν τους συγγραφείς ιστοριών μετά το 1960 ήταν: Μπορούν να καταγραφούν ως ρεαλισμός, νατουραλισμός και σουρεαλισμός. Τα χαρακτηριστικά της ιστορίας μετά το 1960 είναι τα εξής.
Γενικά, καλύπτονται διάφορα επιμέρους θέματα όπως η ύπαρξη, η σύγκρουση γενεών και η μοναξιά.
Παρατηρήσεις και εσωτερικές φωνές περιλαμβάνονται στις ιστορίες.
Οι συναισθηματικές αλλαγές που βιώνουν οι χαρακτήρες μπροστά στα γεγονότα μεταφέρονται στον αναγνώστη μέσω της τεχνικής του ρεύματος της συνείδησης.
Μετά το 1960 γράφτηκαν μοντέρνες ιστορίες ως προς το περιεχόμενο. Στις ιστορίες αμφισβητήθηκε η θέση του άνδρα στην κοινωνία και συζητήθηκαν επίσης θέματα όπως η αποξένωση και η ανισότητα μεταξύ ανδρών και γυναικών.
Την περίοδο αυτή αυξήθηκε και ο αριθμός των συγγραφέων που έγραψαν ρεαλιστικές κοινωνικές ιστορίες. Σε τέτοιες ιστορίες ελέγχονται εξονυχιστικά κοινωνικά ζητήματα όπως η ανισότητα ευκαιριών, η ανεργία και η μετανάστευση από το χωριό στην πόλη.
Την περίοδο αυτή αυξήθηκε σταδιακά ο αριθμός των γυναικών συγγραφέων. Οι ιστορίες που γράφτηκαν από πολλές γυναίκες συγγραφείς, ιδιαίτερα η Sevim Burak, η Leyla Erbil και η Ayfer Tunç, τράβηξαν επίσης μεγάλη προσοχή.
