Η τζαζ είναι αναμφισβήτητα η πιο επιχειρηματολογική μορφή μουσικής (ακόμα και οι συγχορδίες που έχουν μειωθεί και επιχειρηματολογηθεί). Επιτρέψτε μου λοιπόν στην αρχή να παρουσιάσω τη δική μου πλευρά του επιχειρήματος. Η τζαζ είναι μουσικός αυτοσχεδιασμός, σωστά; Η ινδική κλασική μουσική είναι αυτοσχεδιασμός, σωστά; Ομολογουμένως η ινδική μουσική δεν έχει τις αρμονίες της δύσης. Αλλά η λέξη-κλειδί εδώ είναι ο αυτοσχεδιασμός και όχι η αρμονία, απολύτως σωστά; Η ινδική κλασική μουσική υπάρχει για περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια. Οι Αμερικανοί ανακάλυψαν την Τζαζ πριν από λιγότερο από εκατό χρόνια. Τότε, τώρα που έχουμε καθιερώσει την Ινδία ως τον τόπο γέννησης της Jazz, ας κατευθυνθούμε προς την Ινδική Jazz Yatra.
Την πρώτη μέρα βγαίνουν στην επιφάνεια οι γάτες (καγκουρό;) από κάτω. Jamie Oehlers Quintet και η Jazz Orchestra του Περθ. Ο Τζέιμι ανοίγει. Καλή μπάντα. Μεγάλη Τζαζ. Ο Τζέιμι και τα αγόρια είναι εντάξει. On to act two που είναι… ahem, ένα εκτεταμένο remix της πρώτης πράξης. Ο Τζέιμι και τα αγόρια έφεραν τους φίλους τους για να σχηματίσουν την Ορχήστρα Τζαζ του Περθ! Είναι πάντα συναρπαστικό να ακούς τους δυνατούς και δυναμικούς ήχους μιας μεγάλης μπάντας. Μου θυμίζει τι σημαίνει ομαδική εργασία. Κάθε μέλος φαινόταν πολύ χαρούμενο που ήταν ένα μικρό μέρος της μεγάλης εικόνας. Ξεχωρίζοντας και μπροστά στο μεγάλο συγκρότημα ήταν ο τραγουδιστής Mark Underwood με μια πλούσια και βελούδινη φωνή που άπλωνε το χέρι και χάιδευε το κοινό. Πολύ ευχάριστο βράδυ. Καλή αρχή για την Jazz Yatra. Συναντήθηκα με πολλούς παλιούς και νέους φίλους που όλοι μοιράζονται μια κοινή αγάπη για τη μουσική που δημιουργείται ζωντανά. Η πρώτη μέρα ήταν η βραδινή έξοδος των Αυστραλών. Κρίμα που δεν καταφέραμε να ακούσουμε το μουσικό τους όργανο που λέγεται didgeridoo ή didgerididnt ή κάτι τέτοιο.
Η δεύτερη μέρα περιλαμβάνει το ατού του Jazz Yatra. Τρομπετίστας Dave Douglas από τις ΗΠΑ του A. Ψηφίστηκε ως ο καλύτερος τρομπετίστας στον κόσμο από τους αναγνώστες του περιοδικού Downbeat και των κόμικς Archie. Ο Σάτια με επικεφαλής τον Ντέιβ εγκαθίσταται στη σκηνή, εννοώ κάθεται στη σκηνή. Ακριβώς τότε ο παράδεισος με περνάει με τον πιο μικροσκοπικό μαύρο αριθμό του. Πετά τις τρέσες της και κοιτάζει προς την κατεύθυνση μου. Η μουσική αρχίζει. Η μπάντα δεν ξεκίνησε. Χάος. Το συγκρότημα ξεκινά. Γυρίζω πίσω στη γη. Ο Σάτια κάθεται σε ένα τακτοποιημένο ημικύκλιο. Myra σταυροπόδι σε αρμόνιο. Ο Ντέιβ Κρος κοίταξε την τρομπέτα. Το Samir και το Sanghamitra διασχίζουν τη χώρα σε tabla και tanpura αντίστοιχα. Ο Ντέιβ μοιάζει με γητευτής φιδιών που ετοιμάζεται να γοητεύσει ένα φίδι ακριβώς από τη Σαμίρ τάμπλα. Η μπάντα παίζει. Η μουσική ρέει. Ακούγεται γοητευτικό πράγματι. Παρατηρώ πολλά φίδια στο κοινό να σηκώνονται αργά και να γλιστρούν προς τα ισχία της καντίνας στο χέρι. Το πλήθος γίνεται ανήσυχο, συλλογικά μουρμουρητά, εθιμικά γρυλίσματα και μερικές μελίδες αποδοκιμασίας για τα ράγκ που μας δίνει ο Σάτια…νας. Το Rang Bhavan απειλείται να μετατραπεί σε ένα τεράστιο υπαίθριο Just not Jazz by the bay! Ο κ. Κομπερέ έρχεται και ζητά από τα πλήθη να σταματήσουν να ενοχλούν τους ερμηνευτές. Μπαίνω στον πειρασμό να φωνάξω, «οι ερμηνευτές μας ενοχλούν». Ο τρομπετίστας μπορεί να είναι καυτός, αλλά είναι τα batatawadas (ζεστό, πικάντικο ινδικό σνακ) που καπνίζουν αυτή τη στιγμή. Σηκώνομαι λοιπόν και κατευθύνομαι προς τα φίδια, εννοώ μεζεδάκια, στην καντίνα που βρίσκεται δίπλα στην τουαλέτα! Και δεν μιλάω για την τουαλέτα όπως στη γυναίκα του Louies. Εντάξει, επέστρεψα. Δεν τα παρατάω τόσο εύκολα. Και μάντεψε τι? Το μισό συγκρότημα ενώνεται με άλλους τρεις μουσικούς για να σχηματίσουν τη Myra Melfords «Same River Twice»! Αρχίζω σιγά σιγά να καταλαβαίνω τα μαθηματικά της μουσικής. Τα πράγματα γίνονται ενδιαφέροντα στο Jazz Yatra. Το ποτάμι κυλάει. Αυτή η μπάντα είναι άγρια. Κάνοντας πρωτοποριακές προσπάθειες για να σπρώξουμε τα όρια της Jazz. Ο λαμπρός και σίγουρα εμπνευσμένος αρχηγός του συγκροτήματος της πιανίστας Myra. Ο Ντέιβ αρχίζει να ακούγεται σαν να έχει κερδίσει τις ψήφους του. Ο Jap chap που παίζει μπάσο φαίνεται να παίρνει περισσότερο από το ακέφαλο και ξέφρενο μπάσο του.
Η τρίτη μέρα ανοίγει με τη Harsha Makalande στο σόλο «Hamburg Steinway piano tuned by Mr. Mistry» καθώς ο κ. Compere συνέχιζε να ανακοινώνει λίγο πιο συχνά από το απαραίτητο βύσμα χορηγού. Τέλος πάντων, ο Harsha ακούγεται σαν να κάνει πρόβες για την επόμενη μεγάλη σόλο ερμηνεία του. Πιθανότατα να νιώθει κι αυτός έτσι, καθώς υπάρχει μόνο μια χούφτα λάτρεις της Jazz που είναι παρόντες στις αντίστοιχες θέσεις τους στις 19.00 απότομα. Μετά ήρθε το Κουαρτέτο Vijay Iyer. Τώρα εδώ είναι μια λαμπρή ομάδα μουσικών, ο καθένας ένας βιρτουόζος από μόνος του, με χορδές ακαδημαϊκών επιτευγμάτων πίσω από τη μουσική τους. Σχεδόν μπορούσα να μυρίσω τα σχολικά βιβλία από όπου προέρχονταν όλα. Αυτή είναι υπέροχη τζαζ. Οι μουσικοί στη σκηνή είναι απίστευτα συντονισμένοι μεταξύ τους. Προφανώς παίζουν μαζί εδώ και πολύ καιρό ή μπορεί να διαβάζουν ο ένας τη σκέψη του άλλου ή ίσως να διαβάζουν ο ένας τα βιβλία του άλλου. Και πάλι, θα μπορούσε απλώς να είναι το απλό γεγονός ότι φορούν ο ένας μπλουζάκι του άλλου. Υπέροχη παράσταση. Ωραία παράσταση. Λαμπρή μουσικότητα. Αλλά για κάποιο λόγο το κουαρτέτο δεν με κάνει πραγματικά να θέλω να σταθώ στην καρέκλα μου και να φωνάξω ‘yebdiyow’. Κάποια στιγμή όμως, στη μέση του σόλο του μπάσου, ένιωσα να σηκωθώ και να κάνω βαλς στον ουρανό καθισμένος μόλις δύο σειρές μπροστά. Δυστυχώς η μελωδία ήταν σε πεντέμισι χρόνο. Αυτό σίγουρα θα περιέπλεξε τα πράγματα στο τμήμα χορού της αίθουσας χορού. Τι έπεται ? Ω ναι. Είναι ο Malcolm Mc’Neil, από τη Νέα Ζηλανδία και καλύτερα να το πιστέψετε αυτό, υποστηρίζεται από τον Jamie και τους Jammers από την πρώτη μέρα. Τώρα η Μάλι φαινόταν λίγο σαστισμένη στη σκηνή. Πιθανότατα αναρωτιόταν τι στο καλό κάνει στη σκηνή σε ένα διεθνές φεστιβάλ τζαζ όταν θα έπρεπε να τον έχουν βάλει με ασφάλεια σε ένα άνετο νυχτερινό κέντρο διασκέδασης σε κάποιο κομψό ξενοδοχείο πέντε αστέρων στη Νέα Ζηλανδία. Παρόλα αυτά, έκανε μια ζωηρή ερμηνεία, και λαμβάνοντας υπόψη ότι ανακάλυψε ποιο ήταν το back up συγκρότημα του μόλις το βράδυ πριν από το showtime, τα πήγε εξαιρετικά. Στην πραγματικότητα, άκουσα ακόμη και μερικές γυναίκες να εκφράζουν την έντονη επιθυμία τους να τον αγκαλιάσουν καθώς τραγουδούσε, «σας είπα πρόσφατα».
Ώρα για το μεγάλο φινάλε με τη μικροκαμωμένη Louisa Cottifogli που υποστηρίζεται από το τρίο των Louis Banks και η δεύτερη πράξη με τη μεγάλη έκπληξη, τον παγκοσμίου φήμης κλαρινίστα Eddie Daniels και τη σύζυγό της Mirabai που φαίνεται να είναι καθ’ οδόν προς τη νιρβάνα μέσω του Ινδικού Yatra. Σωστά μαντέψατε, τα ζευγάρια θα υποστηριχθούν από το τρίο των Louis Banks. Υποθέτω ότι η Ινδία δεν έχει ακόμη δημιουργήσει ένα άλλο τμήμα ρυθμού τόσο φοβερό όσο ο Louis Banks, ο Karl Peters και ο Ranjit Barot. Η μικρή Λουίζα ξεκινά τον μεγάλο τελικό με το «Vande Mataram». Εξαιρετική. Αυτός ο μικρός Ιταλός έχει πραγματικά μας πάρει τους Ινδιάνους από τα μπαλάκια. Έπειτα προχωρά να τα στρίβει γύρω από μιμούμενους τραγουδιστές από διάφορα μέρη του κόσμου. Σχεδόν ξέχασα πώς ακούγεται ένας Ιταλός τραγουδιστής. Τώρα έρχεται το κορόιδο, πάει και μας κάνει έναν Dave Douglas (αρχίζει να μιμείται μια τρομπέτα). Και τελικά ο βιρτουόζος κλαρινίστας Έντι Ντάνιελς ανεβαίνει στη σκηνή με την ακούραστη τριάδα. Καυστικά σόλο. Εκθαμβωτική επίδειξη μουσικότητας και δεξιοτήτων αυτοσχεδιασμού. Η Wifey μπαίνει στο πάρτι. Και αμέσως ξεκινά το μαγείρεμα. Μου θυμίζει τη δική μας εκδοχή μιας Αμερικανίδας τραγουδίστριας της Jazz, της αγέραστης Pam Crain. Λίγες συναρπαστικές μελωδίες στη διάρκεια της παράστασης, οι διαφορές φάνηκαν να σέρνονται στη σκηνή. Διαφορές πιθανώς μουσικές, οικονομικές, πολιτικές ή κάποια άλλη κακή φαινόταν να εμφανίζονται στο πλατύ φως. Οι διαφορές στο Jazz by the bay είναι πόλεμος. Οι διαφορές σε μια διεθνή πλατφόρμα όπως το Jazz Yatra είναι παγκόσμιος πόλεμος. Και έτσι τελικά έπεσαν οι κουρτίνες στον παγκόσμιο πόλεμο, συγγνώμη, Jazz Yatra. Το συμπέρασμα είναι ότι τα αγόρια της Jazz India τα κατάφεραν ενάντια σε όλες τις πιθανότητες. Ακόμα κι αν οι batatawadas και τα babes συνέβαιναν πολύ περισσότερο από τα συγκροτήματα.
Κόλιν Ντ’ Κρουζ
